Reactie op een reactie

Op het boursinbericht verder op deze pagina kreeg ik de volgende reactie:

Alleen rijmt boursin niet op ‘das pas fijn”.
Dat vind ik jammer.

Toen ging ik eens heel diep nadenken. Heel diep. Sowieso is Paturain ook een hele fijne kaassoort (ze zeggen het niet voor niets in hun reclames), ik hoop niet dat ik mensen te kort heb gedaan door het te vergeten.
Maar goed, ik heb dus diep lopen nadenken. En toen kwam ik met het volgende:

als je het al zou proberen te doen dan zou het uiteindelijk nergens op slaan want je kan niet zeggen boursin, da’s pas vin. maak je een heleboel mensen in de war. “Boursin is toch helemaal geen wijn?”
Boursin is trouwens wel weer tof als een soort ding voor boeren. En dan iets met boursin/boer zijn.
Over jammer gesproken, als je de -mer weghaalt van jammer, hou je jam over. Wat weer heel lekker is. Dan zeg je in een soort half nederlands engels: jam slams. En dan is je dag weer goed.

Diep nadenken is soms best goed.

Zo zie ik er ongeveer uit als ik diep nadenk.

We lopen rond in Ben Affleck shirts. Deel 13. En meer.

Ergens tussen Diemen Zuid en Hollywood,
Hang ik aan de bar met Ome Coppola
Alles wel, alles goed
Hij bestelt voor ons twee whisky co..
Sprite
“Huh? Maar da kan helemaal nie joh, da kan helemaal nie”
“Watch and learn young boy, watch and learn”
“But if you mix whisky with eh
Sprite
You get eh
A stone in your
My god, the English word for ‘maag’
Wot issit collet?”
“Uh, no, that’s baileys. Je zijn niet al te snugger, ventje.”
“…”
“…”
“Wow, u praat Nederlands?”
“Yeah, I’ve got the Supertranslator™ with me
It’s for my next movie…”
“Da geloof ik nie joh”
“You dumb homo sapien. What denk jij dat this grote ding next to me is?”
“…”
Ben Affleck saves the day, like he always does
“Say hello to one of my actors.
He’s fabtastic maaaynee…”
Aldus Francis Ford.

Deze week is een beetje drukdrukdrukdrukdruk. Heb aanstaande maandag namelijk een belanglanglangrijk tentamen, dus dit even uit de oude doos. Wat misschien wel de moeite waard is om te weten: een aanzienlijk deel van dit gedicht/verhaal/ding heb ik geschreven met links.

en dan nu even een reclameblokje: vandaag over een week, ook wel bekend als volgende week vrijdag, heb ik een kleine gedichten/verhaal gig in het Rozentheater. Dit is de uitnodiging:

“Aan mijn allerbeste vrienden:
6 juni geef ik weer een feestje, de laatste WOOF! van het seizoen. Nu met optredens van Zita Swoon-gitarist Tom Pintens, Lucky Fonz III & Roosbeef als DJ-duo De Rotjes, Khalid Boudou (Het Schnitzelparadijs), We Love People In Bearsuits (Duitstalige electro), Chiron Holwijn, Met Dressing, Huis aan de Amstel, Vrienden van de Dansmuziek, Likeminds, Fay Heady Carroll en nog veel en veel meer.

En dat allemaal vanaf 21u in het Rozentheater, Amsterdam.”

Boursin

Is de enige Franse kaas die ik lekker vind. Ooit deed ik nog aan La vache qui rit (in de volksmond “qui rit”) maar die tijd ligt achter me. Een rooie lachende koe is helemaal niet cool. Koeien kunnen sowieso niet lachen, daar gaat je geloofwaardigheid.
Maar oké, Boursin is dus de koning van de Franse kaasafdeling…en ik weet dat Franse kaas niet echt aantrekkelijk klinkt, maar Franse kaas is ook niet bedoeld om aantrekkelijk te zijn. Daarvoor hebben ze wel andere dingen. Rozen, champignons, cote d’or en weet ik veel wat. Dat is aantrekkelijk. Boursin is gewoon pure kracht.
Nu hoor ik vrij vaak dat er mensen zijn die Boursin ordinair en simpel vinden. Andere kazen zoals camembert en brie prefererereren.
Word verdorie wakker.
Het leven draait om knoflook, aldus een oud Italiaans gezegde (La vita e garlico). De Fransen snapten dat en besloten boursin enzo te maken.

Boursin.

Nu we het trouwens toch over Fransen hebben, ik bedacht vandaag een naam voor een soort tekenfilmpersonage. Reallife tekenfilm. Zijn naam is Jacq Lafzák. Klinkt dat niet lekker? Spreek het maar eens tien keer achter elkaar uit, het is een fijne. Hierbij de samenvatting:
Jacq Lafzák wordt geboren in een achterbuurtje in Parijs, maar heeft desondanks een onbezorgde jeugd. Zijn leven bestaat – naast rondrijden in auto’s – uit eten en op een gegeven moment is ‘ie dan ook ver-schri-kke-lijk dik. Hij besluit een dieet te doen dat niet echt een dieet is, aangezien ‘ie nog steeds halve baguetjes met ham en kaas en mosterdsaus kan eten. Z’n vrienden, Kolonel en Jan-Pierre vinden dat ‘ie gewoon moet fitnessen, met z’n luie reet uit die auto moet komen. Lafzák wil echter zijn eigen leven bepalen. Kunnen zijn vrienden hem redden, of wordt ‘ie één van de grootste aanhangers van de young rising Sonja Baqquer?
In 2012 krijg je het antwoord.

“This is not a car. It’s a voiture” – Jacq Lafzák

Je kan trouwens een heleboel gerechten maken met Boursin. En dan heb ik het niet over Cordon Bleu ofzo.

Fotoroman

Er was eens een gozer. Hij was aan het slapen, want dat vond hij weleens lekker, slapen. En dan droomde hij van van alles. Echt leuke dingen wel. Wat? Nou, bijvoorbeeld zuurstokken. In allerlei kleuren, maar dan niet kinderachtig.

Toen opeens schrok hij wakker. “Wat is dit in hemelsnaam”, riep ‘ie uit.

Wat was het geval?
Hij had van een half gekookt ei genachtmerried, en dat vond hij helemaal niet lekker. Halve gekookte eieren. Laat staan hele. Qua eieren deed ‘ie namelijk alleen aan gebakken. En soms, maar dan echt heel soms, geroerd. Maar dan niet met al te veel boter, want daar wordt ‘ie vrij gauw misselijk van. Gekookte waren uit den boze.

Hij probeerde na te gaan waar dat verschrikkelijke beeld nou vandaan kwam. Was het misschien huzarensalade (wat hij zeker twee jaar geleden voor het laatst heeft gegeten)? Daar doen ze weleens halve gekookte eieren bij…
Nee, dat kon het niet zijn.
Was het misschien…dat iemand hem een keer een zacht gekookt ei had genoemd?
Nee, nog nooit had iemand hem een zacht gekookt ei genoemd.
Was het misschien…
Nee, dat was het ook niet.
En gorgonzola at ‘ie ook al niet…
Hij wist het echt niet.

Nee, echt niet.

Waarom waarom waarom waarom waarom ik? Waarom moet dit mij overkomen?
Hij was radeloos. Hij was altijd aardig geweest, en nu dan zo’n nachtmerrie. Dat is echt niet fijn.

Het huilen stond ‘m dan ook nader dan het lachen.

Net toen ‘ie van plan was maar een flink potje uit te gaan huilen, realiseerde hij zich dat er veel ergere dingen op de wereld zijn.
Namelijk: dromen van halve gekookte eieren naast/onder/op/met elkaar

En als dat nog niet erg genoeg was: dromen van halve gekookte kalkoeneieren. Die zijn veel groter en scherper, en dus gevaarlijker.

Dat waren toch wel geruststellende gedachtes, dus besloot ‘ie gewoon weer lekker verder te slapen als een prins die slaapt.

En ze leefden nog lang en gelukkig…

Maar toen schrok ‘ie opeens weer wakker…

Ei-nde.

Als je een keer

In Frankrijk bent, zeg dan tegen iedereen die het maar wil horen: “J’ai mangeé une querquetreqquer”. Volgens mij krijg je dan echt tonnen respect. Nu weet ik natuurlijk dat je helemaal geen kurkentrekker kán eten, maar maakt juist dat het niet interessant?
Dacht ik al.
Overigens, als je het omdraait krijg je reuqqerteuqreuq, wat weer een leuk woord voor Scrabble is.

Versierzin

Ik heb vanmiddag urenlang lopen nadenken over een goeie versierzin voor studenten en mensen die krap zitten. Hij luidt als volgt:

“Ik zal je tracteren op een portie friet van de Mac
Tracteren met een ‘c’
Want jij…
Jij bent de zee…”

Ik heb ‘m zelf nog niet geprobeerd. Ben een beetje druk nu enzo. Maar, en dit zeg ik niet voor niets, ik kan je aanraden om het met een licht Frans accent uit te spreken. Een diepe blik alsof je naar de oceaan kijkt. Zonder erbij te lachen dus, ofzo. Bloedserieus. Leven en dood.
Er zit nog geen copyright op dus voorlopig kan je ‘m wel gebruiken.
Variaties mogelijk, maar ik raad het je ten zeerste aan niet te veel af te wijken van het origineel.

Haarverhaal

Vanmiddag zat ik in de trein te genieten van een chocoladekoek van de AH. Waren in de aanbieding dus kon ik het niet laten. Op een gegeven moment stapte een oudere dame met een grijs bobkapsel (volgens mij was ze net 57 ofzo) mijn coupé in. Ze nestelde zichzelf op de zitplaats achter mij. Nu is daar niets mis mee, helemaal niets. Mensen mogen best achter me zitten. Ook oudere dames van 57, ja. Ja, ik ben vrij aardig.
Maar het probleempje van de middag was dat m’n haar boven de dinges uitstak. De dinges. De, hoe heet het. Oh ja, de hoofdsteun. Toen ze zichzelf neer plofte hield ze zich vast aan mijn (mijn!) hoofdsteun en trok ze per ongeluk wat van m’n haar mee. Zonder het van tevoren te melden ofzo.
Nou ja oke.
Als je me een beetje kent, weet je dat mijn dag staat of valt met mijn haar. Dat weet je. Ik heb er lang voor gespaard dus kan ik dat wel zeggen.
Helaas durfde ik dat niet te zeggen tegen die vrouw (“Hey yo mevrouwtje, mijn dag staat of valt met mijn haar. Zeg sorry verdorie.”). Ze was ook een stuk langer dan mij dus was ik bang dat ze me eventueel in elkaar zou slaan zoals sommige mensen met kleine kinderen doen. En ze had ook een rode jas, schrok me nog meer af denk ik. Rood is best gevaarlijk.
Het goede nieuws: achteraf bleek m’n haar gewoon nog steeds ontzettend goed te zitten.
En die chocoladekoek was genieten. Brokken witte chocola ook ertussen.
Als je een zeker iemand bent die dat soort dingen homemade fresh kan maken, mag je jezelf best aanbieden hoor. Ik ben vrij aardig.

Zo zit m’n haar momenteel.

Het wonderlijke wonder der wonderen

En dan heb ik het niet over beren die broodjes smeren, dat vind ik namelijk al vrij passé. Volgens mij hadden ze daar in de jaren ’20 al een antwoord op (“Mwah, ’t is niet echt een wonder, ze doen ’t gewoon”) en inmiddels zijn er ook al talloze films waarin beren dat doen.

Ik vind dat iemand, een soort gozer die wetenschappen doet ofzo, een onderzoek moet starten met als onderwerp “Hoe sokken verdwijnen (Het Antwoord)”. Het liefst nog in de winter, omdat het rond die tijd geen zak uitmaakt wat voor soort sokken je draagt, zolang ze maar warm zijn.
Maar nu, in een tijd die doet denken aan zomer, verlang je (oké, ik refereer vanaf nu naar mezelf met “je”, heb er zin in) naar het antwoord. Je denkt nu namelijk “Jawohl, körte broek en schoenen. Mit enkelsokjes!” Enkelsokjes waarvan je weet dat je ze in de was hebt gedaan, vervolgens doe je de was en vind je alles terug (zelfs dat ene lelijke shirt) behalve je…mooiste sokjes die matchen bij je mooie zonkleurige shirt. Het traject van in de was doen en in de droger was voorspoedig verlopen, maar de grote tocht van droger naar wasmand-met-schone-kleding duurde stelde De Mysterieuze Sokkenman in staat om weer eens vervelend te lopen doen. Je komt hierachter, natuurlijk op het moment dat je de sokken nodig hebt, dus weet je wat?
Je gaat maar op de bank zitten met één sok aan, hopend op een antwoord. Nu is het ook nog eens apart dat ik alleen maar een linkersok vond in de schone was. Tot voor kort wist alleen God dat ik altijd eerst mijn linkersok (en dan vervolgens mijn rechter, en dan weer mijn linkerschoen) aandoe (bij deze jullie ook, vier het heuglijke nieuws, jullie kennen me weer iets beter), dus ik verdenk Hem dat Hij er iets mee te maken heeft. Misschien is Hij wel De Mysterieuze Sokkenman.
Terug naar het onderzoek. Het is niet erg als het antwoord alleen het volgende is: “Gewoon. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat ze gewoon verdwijnen.” maar laat iemand er in hemelsnaam wat tijd in steken. Alsjeblieft.

Sokken zijn niet zo cool. Integendeel, het zijn pricks.

Michael Franti & Friends

Soms droom ik dat ik Mireille Bekooij ben. Dat ik dan mijn liefste collega, Hans van Willigenburg, opbel en hem smeek om weer wat met te gaan doen op de teeteevee. Dat ik het heb geregeld met de boys van RTL en dat die openstaan voor een comeback. Hans zucht dan hard en zegt dat ‘ie er niet in gelooft, dat Carlo & Irene tegenwoordig de dienst uitmaken. Vervolgens hangt ‘ie op in mijn (Mireille’s) oor en draait ‘ie een plaatje waar de honden geen brood van lusten (woordgrap, zie foto, red.)
Ik was vanavond naar een optreden van Michael Franti in de Flexbar.
Het rook naar zweet. Ook zag ik een vrouw die eruit zag als een kruising van Gertjan Dröge (rest in peace) en Frits Bom, beetje een hondekoppie.
En voor me stond er een man met een hemd aan. Een hemd met een lusje aan de achterkant, zodat je het kan ophangen aan een kapstok. Ik had heel vaak de neiging om stiekem mijn vinger door het lusje (ik weet dat er een andere naam voor is, maar ik kom er effe niet op) te doen, en die vent dus omver te trekken. Heb het maar niet gedaan. Jammer voor mijn vinger, maar helaas. Wat een irritante vent. Wie draagt er nou zo’n ding. Pure uitlokkerij. Toch verdient ‘ie wel een puntje, hij heeft het risico genomen van zo’n hemd.
De man van de avond was de dansende fotograaf die eruit zag als Hans “The Crying Dragon” van Willigenburg. Dansen dat ‘ie kon. Stel je maar eens voor dat je Hans van W. James Brown achtige figuren ziet maken. Dat is inderdaad net als een olifant die limbo danst, maar ik heb het dus soort van meegemaakt. Ook had ‘ie een linnen broek aan. Soms zette hij sexy minderjarige meisjes op de foto, en maakte hij er een schunnig lachje bij. Ze genoten echter van z’n grote camera, dus het was allemaal fain. Hierbij wil ik de-fotograaf-die-op-Hans-lijkt dan ook uitroepen tot de held van de dag.

Wat is er trouwens echt met dit toffe mens gebeurd? Iemand? Ze deed ooit nog Koken met Sterren, met de Nederlandse kookkoning Cas Spijkers.

Terwijl Hans geld verdiend als hondendj, is Mireille waarschijnlijk de hele dag thuis aan het huilen. Schandalig.

Oh, de muziek van Michael F. was best oké trouwens.

Waarom

er in hemelsnaam zoveel wezens zijn die het fijn vinden om met één oordopje in naar muziek te luisteren, weet ik ook niet. Als ik binnenkort weer eens een gesprek met God heb zal ik het ‘m vragen. Hoewel het ook voor die man lastig zal zijn om fouten toe te geven. Misschien zal hij toegeven dat het er bijna even idioot uitziet als een lul met een bluetoothgesp achter z’n oor. Of dat hij er misschien voor had moeten zorgen dat die wezens maar één oor kregen. Ik, in ieder geval, vind het altijd vrij ongemakkelijk. Stel dat er een oordopje in mijn linkeroor zit. Voor jouw gevoel misschien niet zo veel aan de hand, maar voor mijn gevoel wel. Mijn rechteroor voelt zich dan namelijk achtergesteld, die mist iets in zijn leven. En dat is niet zo fijn. Binnenkort weet ik het antwoord.
In ieder geval is het nieuws van de dag dat ik vandaag in de metro een buurvrouw tegenkwam waarvan ik niet wist dat ze mijn buurvrouw was. Ze woont iets van zes huizen verder en zei iets over tegen een groene telefooncel aanlopen en dat zij dan pal daarachter woont ofzo. Ik brabbelde maar gauw iets terug over dat het apart is dat mensen bij elkaar in de buurt wonen maar het niet weten. “Ja, jaja” vond zij ervan.
Maar zij kende mij dus, en ook mijn moeder, en we (ik) kenden allebei één van onze medeburen waar zij dan naast woont. Die medebuur die heel aardig is en altijd klaar staat voor anderen enzo.
De vriendin/collega van m’n nieuwe ouwe buurvrouw gilde enthousiast dat ik niet veel hoef te doen om herkend te worden.
“Nee, nee, dat klopt! Ha!” zei ik, en toen mocht ik m’n mond weer houden, aangezien zij verder gingen met praten over hun dag. Ze hebben een vriendin die ervan houdt om gebakken eieren aan te laten branden, en vaak ook aanbiedt om voor anderen een eitje te bakken. En nog ander gespreksvoer wat ik helaas ben vergeten.
Uit beleefdheid had ik m’n zonnebril afgedaan, natuurlijk, toen de dames instapten. M’n Ipod ook. Het was een buurvrouw van minstens 63 jaar dus dan doe je dat wel effe. Omdat ons gesprek na één gezamenlijk halte alweer finito was, moest ik maar effe iets verzinnen wat ik de vijf haltes naar huis kon doen. Gewoon weer muziek luisteren met m’n bril op is tyfusonbeschoft, dus dat viel sowieso af. Misschien willen ze nog wel wat zeggen. Voorzichtig met een oordopje spelen (er zitten van die heerlijk zachte oordophoesjes op) was wel interessant. Dus deed ik dat maar een beetje. En de pootjes van m’n H&M zonnebril zagen er ook wel leuk uit. Ze buigen naar beneden enzo. Iets later deed ik voorzichtig één oordopje in m’n oor. M’n linkeroor. Had de muziek stiekem aangezet. En weetjewat? ’t klonk voor geen meter. M’n rechteroor had het gevoel dat ‘ie veel miste, en dus besloot ik dat ik maar aan God zou vragen waarom sommige mensen het wel fijn vinden.
Toen we Station Diemen Zuid aan ’t naderen waren stond de buurvrouw op. Ik zat er eerst over te denken om een halte later uit te stappen en dan langer naar huis te moeten lopen. Ik gunde het mezelf om niet uit beleefdheid naast haar te lopen en nog een gesprek ofzo te voeren. Maar ik stapte gewoon ná haar uit, haalde haar in, en keek vervolgens niet meer achterom.
Nu voel ik me een held.